In gesprek met Peter Loopik
[door Henk Nugteren]
De sponsoractie van Peter Loopik zal de meeste lezers niet ontgaan zijn. Op 13 april loopt hij de Rotterdam Marathon in een shirt met daarop een foto van zijn twee jaar geleden aan een zeldzame vorm van kinderkanker overleden zoontje Imre, om zo geld op te halen voor het Prinses Máxima Centrum, dat daarmee nieuw onderzoek naar deze vorm van kanker kan financieren. Peter is al sinds 1989 lid van Fortius/Parthenon en werd in juni 2015 al uitgebreid geïnterviewd door Erwin van Diemen voor de Parthenon Nieuwsbrief. Wie dat nummer nog in zijn archief heeft moet het maar eens nalezen. Inmiddels is er zoveel gebeurd dat een nieuw gesprek met Peter op zijn plaats is.
Het gezin van Peter (45) en Melissa (42) met de dochters Fieke (8) en Jule (bijna 4) heeft een heftige tijd achter de rug. Tussen Fieke en Jule was er hun zoon Imre, die nu 6 zou zijn geweest. Imre was een spontaan, vrolijk en slim jongetje, die met iedereen in gesprek ging en op een handige manier gedaan kreeg wat hij wilde. Alsof hij wist dat hem weinig tijd vergund was, praatte hij vroeg en was hij met puzzelen en spelen zijn leeftijd ver vooruit.
Toen Imre ongeveer tweeëneenhalf jaar oud was merkte Melissa dat hij moeite kreeg met praten en lopen. Een middagslaapje was opnieuw nodig om de avond te halen. Na een fysiotherapeut en oogarts kwamen Peter en Melissa bij een neuroloog terecht die aan een spierziekte dacht. Een half jaar later, Imre was net drie, valt hij weg op het kinderdagverblijf en werd hij in het ziekenhuis onderzocht. De diagnose was voor Peter en Melissa niet te verteren: Imre had een zeldzame agressieve hersenstamtumor en zou nooit meer beter worden. Na wat googelen begreep Peter dat Imre mogelijk nog maar negen maanden te leven zou hebben. Alles werd op slag anders, de volgende dag rijden ze al met de ambulance naar het Prinses Máxima Centrum in Utrecht. Om beurten proberen Peter en Melissa bij Imre te zijn, maar dat is een hele opgave, Jule is nog maar vier maanden en Fieke verdient ook aandacht. Familie en buren helpen, maar het blijft een nachtmerrie.
In het Prinses Máxima Centrum in Utrecht deden ze heel veel voor Imre en het gezin. Een team van artsen, een medisch maatschappelijk werker, een medisch pedagogisch hulpverlener en een kinderpsycholoog waren altijd beschikbaar om hen te begeleiden en helpen.
Dankzij medicijnen en bestraling slinkt de tumor en lijkt Imre weer wat op te knappen. Zozeer zelfs dat in november 2021 een vakantie naar Lanzarote mogelijk wordt. Het wordt een onvergetelijke reis voor het hele gezin, de kinderen worden overstelpt met cadeautjes en mogen een kijkje in de cockpit nemen. Peter krijgt tegen beter weten in hoop dat Imre toch langer bij hen zou mogen blijven. In de tijd dat het nog kan doen ze alles voor Imre. De zomer van 2022 staan ze met een caravan op een camping in Brabant en deden alles waar Imre om vroeg. Dierenparken en pretparken werden bezocht, vaak met behulp van allerlei stichtingen. Stichting Make-A-Wish verzorgde voor Imre een geweldige wensdag, het kinderdagverblijf voor een feest. Imre’s grote wens om naar school te gaan, gaat ook nog in vervulling. Maar de tumor groeit, bestralingen kunnen dat niet tegenhouden. Hij krijgt een kinderrollator om zich te verplaatsen, de rollator wordt een rolstoel, maar dat vond hij stom. De juf op school laat hem als een rockster door de klas rijden. Toen was het weer goed en kon er met die rolstoel zelfs lol worden getrapt, hard op een paaltje afrijden en op het laatste moment eromheen. De hulpmiddelen werkten, maar voor Peter en Melissa was het zwaar om Imre achteruit te zien gaan.
Dat Imre ziek werd tijdens de coronapandemie maakte dat weinig mensen Imre goed kenden. Er waren geen verjaardagsfeestjes, je kon en mocht hem niet zomaar overal naartoe meenemen. Peter vertelt dat het voor hem onverteerbaar is dat zo weinig mensen Imre echt gekend hebben. Ondertussen moest het gezin draaiende worden gehouden, de relatie in stand gehouden en ook nog gewerkt worden. Ga er maar aan staan.
In de vroege ochtend van 10 februari 2023 overleed Imre.
Op 8 maart 2025 verscheen er een uitgebreid artikel in het AD over Imre en de aanleiding tot de inzamelingsactie voor de Prinses Máxima Centrum. Aanvankelijk dacht Peter dat het alleen in de regio Dordrecht zou verschijnen, maar het bleek landelijk te zijn gepubliceerd. Het was een hartverscheurend verhaal dat veel meer details bevat dan de korte opsomming hierboven en waarin duidelijk wordt hoe afschuwelijk het is je kind te zien aftakelen. Peter zegt daarin: ‘Wat wij hebben meegemaakt, wens ik mijn ergste vijand niet toe’. Nu voegt hij daaraan toe dat hij helemaal geen vijanden heeft, wat nog eens extra benadrukt hoe verschrikkelijk het is geweest.
‘Het begeleidingsteam in het Prinses Máxima Centrum voor kinderoncologie heeft zoveel voor ons gedaan,’ zegt Peter, ‘dat ik het niet meer dan normaal vind iets terug te doen’. Hardlopend geld inzamelen voor dit centrum leek het meest voor de hand liggend omdat hardlopen voor Peter een natuurlijke manier is om tot rust te komen. Bovendien kende hij het voorbeeld van Jeroen van Veen, die eveneens zijn vierjarige zoontje aan kanker verloor, en daarvoor een jaarlang elke dag 10 km (of meer) hardliep door heel Nederland om geld op te halen voor het Prinses Máxima Centrum en uiteindelijk op een bedrag boven de 2 miljoen euro uitkwam. Peter koos voor een iets minder ambitieus plan en gaat de Rotterdam Marathon lopen in een shirt met de foto van Imre op zijn rug en de logo´s van sponsorbedrijven op buik en rug. Aanvankelijk zette hij in op € 4200, honderd euro voor elke kilometer. Door de bekendheid die de actie kreeg liep het bedrag al snel op en werd het meerdere keren bijgesteld.
Dat hardlopen voor Peter een soort uitlaatklep is geworden is vrij logisch want hij werd al in 1989 door een schoolvriendje meegenomen naar Parthenon. Bij de pupillen deed hij alles wat de atletiek voor die leeftijdsgroep te bieden heeft: lopen, springen en werpen. Maar bij de junioren werd snel duidelijk dat zijn persoonlijke voorkeur bij lopen lag. Dat kon de sprint zijn, de middellange afstanden of de langere afstanden. Peter was een bijzondere atleet, hij voelde zich op alle loopnummers thuis. Er is hem vaak gezegd dat hij in aanleg een sprinter zou zijn met de daarvoor geschikte korte spiervezels. Hij heeft het nooit laten onderzoeken, simpelweg omdat hij zich geen topatleet voelde en er niet het maximale uit hoefde te halen. ‘Dat ik 57 seconden op de 400 m loop is natuurlijk leuk,’ stelt Peter, ‘maar dan behoor je nog niet bij de top’. Maar tegelijk kan hij ook goed uit de voeten op de 1500 m en de 5000 m. Hij was een waardevolle kracht voor competitiewedstrijden, zorgde voor veel punten bij de pupillen, de junioren, de senioren en nu ook nog bij de masters.
Zelfs een marathon bleek niet te lang. Zijn snelste tijd liep hij in 2012 in Antwerpen met 3:11. En dat terwijl die wedstrijd min of meer geïmproviseerd was. De planning was om een week eerder in Rotterdam te lopen, maar dat ging vanwege ziekte niet door. Pas in de ochtend van de marathon van Antwerpen wist hij zijn naam op de startlijst te krijgen en spoedde hij zich naar Antwerpen, met een persoonlijk record als resultaat. Het had dus allemaal nog sneller gekund, maar door pech is dat er nooit van gekomen. Zo werd hij meer dan tien jaar geleden getroffen door kanker, die gelukkig goed te behandelen bleek. De chemokuren waren loodzwaar en het lopen ging steeds moeilijker, maar Peter ging door met lopen en is ervan overtuigd dat het heeft bijgedragen aan het herstel. Als bewijs liep hij in 2015 weer een marathon.
Door zijn lange lidmaatschap heeft Peter van heel veel trainers geleerd. Om er een paar te noemen: Roy Macintosh, Bart van Schelt, Paul Pabbruwee, Ad Markesteijn, Peter van ’t Zelfde, Martin Matse en Irene Vink. De laatste jaren traint hij in de A-groep onder leiding van Harry Gerritse en Jeffry de Ridder.
Peter is een echte clubman, dat bleek al bij de pupillen toen hij zijn vader wist te overtuigen te gaan lopen en lid te worden van Parthenon. Hans Loopik zal bij de meeste lezers wel bekend zijn als actief verenigingslid. Verder zien we dat aan de bestuursfuncties die Peter tijdens zijn studententijd in de jaren 2000 tot 2004 vervulde, in de tijd dat ook Peter van ’t Zelfde, Henk Roosenquist en Conny Koppelaar in het bestuur zaten. Dat de club ook voor Peter heel belangrijk is geweest en nog steeds is, blijkt wel uit zijn hechte vriendengroep die hij bij de vereniging opbouwde en waarvan Niels van der Laan, Paul Blokland, Menno Keller en Daniël Hermus deel uitmaken.
Peter is een fanatiek sport- en atletiekliefhebber, hij bezocht zowel de Olympische Spelen van Londen als die van Parijs. Naar Londen ging hij met een groep op de fiets en was alleen toeschouwer op de vrije disciplines, zoals de wegwedstrijd bij het wielrennen. Naar Parijs ging hij afgelopen zomer met Melissa, Fieke en Jule. Daar hadden ze ook kaartjes voor een sessie van het atletiekprogramma. Imre was er in gedachten steeds bij, zoals in hun huis de jas en tas van Imre nog steeds aan de kapstok hangen. Er is afgesproken dat die spullen pas opgeruimd mogen worden als ze het daar allemaal over eens zijn.
En nu gaat Peter weer een marathon lopen, de eerste sinds 2015. Deze is voor Imre. De laatste maanden voerde hij zijn trainingen op tot ongeveer 90 km per week en hij hoopt in de topweken de 100 km nog aan te tikken. Tijdens de voorbereiding liep hij de halve marathon van de Boels Rental Run op 8 maart in 1:35:17. De opdracht was om het gewenste tempo voor Rotterdam te lopen. Dat lukte, maar was toch zwaarder dan hij had gedacht. De dubbele afstand in het zelfde tempo doorlopen zal nog een klus worden. Het zou een persoonlijk record betekenen en een extra beloning voor alle inspanningen die hij tot dusver voor zijn sponsoractie heeft verricht. Maar het hoeft natuurlijk niet, het belangrijkste doel is Imre en geld ophalen voor het Prinses Máxima Centrum. Er zullen emoties mee gaan spelen, het gaat een wedstrijd worden zoals hij nog nooit eerder ervaren heeft. Maar de actie kan nu al niet meer stuk, vandaag (2 april) staat de teller op €14.300. Peter had in zijn laatste bericht geschreven dat hij stiekem hoopt op vijftienduizend euro, maar daar lijkt het gemakkelijk overheen te gaan. Laten we er met zijn allen gewoon achter gaan staan en er twintigduizend van maken.
Doneer direct via de sponsorpagina van Peter Loopik. Deze is hier te vinden of via de link op de Instagram-pagina van @ploopik. Of scan de QR-code:
En dan is er nog iets. Peter organiseert in samenwerking met runningclinic.nl een exclusieve hardloopclinic met de Zweedse topatlete en olympiër Sarah Lahti, houdster van het Zweedse record op de halve marathon en 10 kilometer. De clinic vindt op zondag 6 april van 13:30 tot 14:30 uur plaats op baan van Fortius en is toegankelijk voor maximaal dertig hardlopers van alle niveaus. Naast techniek- en trainingstips zal Sarah vertellen over haar ervaringen als professioneel atleet en hoe zij toewerkt naar grote wedstrijden. Inschrijven kan door 20 euro (of meer natuurlijk) per persoon te doneren op de sponsoractie en een e-mail te sturen aan ploopik@hotmail.com met verwijzing naar de donatie. De volledige opbrengst gaat naar het Prinses Máxima Centrum.
